diepste diepte
De eenzame diepte,
van de diepste put,
in stille afzondering,
ver weg van de realiteit.
Het begin,
van de lange klim terug.
Herrijzend als een feniks,
uit zijn eigen as,
doodgebloed maar,
terug naar het herwonnen leven.
Opbloeien naar de IK,
die je was.
^^^^^^
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, december 27, 2007 13:46 |
| in een heelheid van het eigen ik krachtig verwoord... liefs van mij Dicky |
|
| Adelaar: | Donderdag, december 27, 2007 11:14 |
| Mooi geschreven, en pak tijdens die klim die uitgestoken hand. Met je hoofd omhoog zal je er meerdere zien. Lieve groet, Ruud |
|
| Windwhisper: | Donderdag, december 27, 2007 09:42 |
| Prachtige metamorfose diep gezonken ....en weer opgebloeid als nooit te voor klaar om te leven Lieve groet Cobie Goede morgen Greenman |
|
Over dit gedicht
| Auteur: greenman | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 27 december 2007 | ||
| Thema's: | ||