de struisvogel die wilde vliegen
er was eens niet ver bij mijn weten
een struisvogel die struisje heette
hij had veel vrienden aan zijn zij
maar toch was struisje niet zo blij
want telkens hij naar boven keek
werd zijn snoetje toch zo bleek
die machtige vogels dacht hij vaak
vergeleken met hen ben ik mismaakt
waarop hij zijn kleine pluimvleugeltjes zag
zo verging het die arme struisje iedere dag
nu moet men weten
struisje was vergeten
dat struisvogels niet op horen te stijgen
toch wou struisje zich ooit van de grond krijgen
iedere struisvogel uit zijn groep
lachte hem uit met veel boegeroep
maar daar kon struisje mee leven
hij had het altijd zo geweten
en had hun altijd al vergeven
maar nu was struisje het beu
nee hij vond het niet meer leuk
dat men zo met zijn gevoelens spotte
het waren allemaal dikke zotten
als hij bij hen bleef had hij alsmaar pech
dus ging Struisje op zekere dag van hen weg
in de jungle oefende hij meer dan een keer
om te vliegen maar telkens hij viel had hij zeer
dus gaf hij het uiteindelijk op
nog een laatste maal begaf hij zich naar een bergtop
en zag beneden een vrouwtjesstruisvogel
achternagezeten door de tijger
die haar in het gezicht ademde als een hijger
struisje zag dat hij haar ging bijten
hij moest haar redden of het was te laat
na zich van de berg te smijten
leek het alsof hij vleugels had
al was het een gok
hij landde op de tijger die hem daarmee had bezeerd
waardoor die zo hard schrok
dat hij nooit meer is teruggekeerd
en struisje keerde naar zijn groep terug
met zijn vriendin achter hem aan
en nooit wou een struisvogel nog vliegen
een struisvogel die struisje heette
hij had veel vrienden aan zijn zij
maar toch was struisje niet zo blij
want telkens hij naar boven keek
werd zijn snoetje toch zo bleek
die machtige vogels dacht hij vaak
vergeleken met hen ben ik mismaakt
waarop hij zijn kleine pluimvleugeltjes zag
zo verging het die arme struisje iedere dag
nu moet men weten
struisje was vergeten
dat struisvogels niet op horen te stijgen
toch wou struisje zich ooit van de grond krijgen
iedere struisvogel uit zijn groep
lachte hem uit met veel boegeroep
maar daar kon struisje mee leven
hij had het altijd zo geweten
en had hun altijd al vergeven
maar nu was struisje het beu
nee hij vond het niet meer leuk
dat men zo met zijn gevoelens spotte
het waren allemaal dikke zotten
als hij bij hen bleef had hij alsmaar pech
dus ging Struisje op zekere dag van hen weg
in de jungle oefende hij meer dan een keer
om te vliegen maar telkens hij viel had hij zeer
dus gaf hij het uiteindelijk op
nog een laatste maal begaf hij zich naar een bergtop
en zag beneden een vrouwtjesstruisvogel
achternagezeten door de tijger
die haar in het gezicht ademde als een hijger
struisje zag dat hij haar ging bijten
hij moest haar redden of het was te laat
na zich van de berg te smijten
leek het alsof hij vleugels had
al was het een gok
hij landde op de tijger die hem daarmee had bezeerd
waardoor die zo hard schrok
dat hij nooit meer is teruggekeerd
en struisje keerde naar zijn groep terug
met zijn vriendin achter hem aan
en nooit wou een struisvogel nog vliegen
Reacties op dit gedicht
| liesje.mtjs: | Vrijdag, januari 11, 2008 21:15 |
| ik vind dit echt leuk. Sorry dat het zolang duurde om nog eens één van gedichtjes te lezen, maar ben blij dat ik het gedaan heb... Het gaf me echt een vrolijk gevoel. struisje eindelijk een held na zoveel pech.... | |
| Quicksilver: | Zondag, december 30, 2007 22:32 |
| heb graag dit sprookje gelezen! liefs van mij, Dicky |
|
| moongirl1982: | Zondag, december 30, 2007 21:38 |
| weer leuk geschreven... groet moongirl1982 |
|
| Yellow: | Zondag, december 30, 2007 15:24 |
| knap dit, ook mooi om voor kinderen te lezen, echt tof dit, p.s. je moet mijn driedelig schrijven : dierenbos eens lezen, ook zoiets, groetjes, p.s. met het gedicht god en het mannelijke wou ik ook een beetje tegen de perverse mensen hun schenen trappen, groetjes, Y. |
|
| CBR: | Zondag, december 30, 2007 14:13 |
| Leuk en mooi geschreven liefs cbr |
|
| sunset: | Zondag, december 30, 2007 14:12 |
| Zoiets van ''je moet dat doen wat je kunt en niet verlangen wat onmogelijk is''. Groetjes, sunset |
|
| Gonny: | Zondag, december 30, 2007 13:22 |
| Goede middag Nummer 127 Mooi verhaal heb er van genoten . En vliegen tja dan maar fladderen daar kom je ook een heel eind mee Je moet eerst fladderen leren voor je kunt vliegen en kijk maar eens om je heen hoeveel mensen nog aan het fladderen zijn. Liefs Gonny Knufkus |
|
| Ria -rimpeling-: | Zondag, december 30, 2007 12:26 |
| Gelukkig kun je ook vliegen zonder vleugels!! liefs Ria |
|
| Free@Bird: | Zondag, december 30, 2007 11:21 |
| hahaha, leuk verhaal, moraal: als stuisvogel hoef je niet te kunnen vliegen daar heb je geen vleugels genoeg voor:D liefs en een fijne jaarswisseling, kerima |
|
| lexx: | Zondag, december 30, 2007 11:14 |
| Urggh! Inderdaad, iedereen doet '' t in zijn eigen woorden, hetgeen wil zeggen dat we niet allemaal kinds en kortzichtig zijn hé? :) sjaloom en 1 goed jaar! | |
| red one: | Zondag, december 30, 2007 10:32 |
| :) Geinig geschreven, Struisje hihi leuk. Red |
|
| *Ria Klein Herenbrink* Raira: | Zondag, december 30, 2007 10:30 |
| ik moet altijd even omschakelen als ik bij jouw gedicht/verhaal kom de lengte laat me altijd even schrikken maar uiteindelijk aan het eind is het toch steeds weer de moeite waard geweest liefs en fijne zondag Ria |
|
| Windwhisper: | Zondag, december 30, 2007 10:28 |
| Hij werd de redder van haar leven...nou je moet er maar op komen applaus voor de schrijver en voor Struisje een staande ovatie Lieve groet Cobie |
|
| lexx: | Zondag, december 30, 2007 10:23 |
| drietenig, eenhoofdig beeske :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: Nummer 127 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 30 december 2007 | ||
| Thema's: | ||