Ik heb mezelf gevonden
na al het drama
en al de tranen.
Ik heb het de rug toegekeerd
en ben niet van plan nog om te kijken.
Vandaag heb ik vaarwel gezegd
tegen dat beeld dat ik nog steeds van je had -
dat ik,
heel naïef,
eerst niet los wou laten,
omdat ik nog steeds de hoop koesterde
dat er enige waarheid in verborgen zat.
Maar de bel is nu eindelijk uit elkaar gespat
en het voelt,
vreemd genoeg,
zóveel beter nu.
Vrijer,
op één of andere manier.
Ik heb voor het geluk gekozen,
mezelf met positiviteit omringd.
Je kan me niet meer raken,
wat je ook probeert.
Je kan me niet meer kwetsen,
wat je ook verzint.
Je kan me niets meer afpakken,
je hebt de macht er niet meer toe.
Ik ben boven je uitgerezen,
heb ingezien hoe zielig je eigenlijk bent.
Ik heb die deur
nu definitief
achter me gesloten.