Vandaag vlogen mijn gedachten naar andere sferen
Gedwee ging ik mee op een onvoorziene reis
Witte paarden trokken de koets over het gladde ijs
Dat breekbaar lag over de uitgestrekte, blauwe meren
De wind floot een tergende, doch vertederende melodie
Waarbij de mist het landschap verborgen voor me hield
En de vogels me kwamen vragen wat me heeft bezield
Een geheel dat wel leek op één of andere rapsodie
In de verte zag ik twee blauw-grijze lichtjes fonkelen
Hoe dichter ze kwamen, hoe harder de hoeven klopten
En hoe meer de wolken de omgeving voor me verstopten
In het water kon ik enkel mijn angst laten spiegelen
Achter mij zag ik enkel nog het verpulverde ijs verdwijnen
Een mogelijke weg terug was voorgoed in het water gevallen
Na het meer, kwam ik aan in twee grote schaduwhallen
Rechts de hall naar de makkelijke weg, links die van ravijnen
Ik wilde naar rechts, maar mijn hart sleurde me naar links
Want daar was mijn plaats, daar hoorde ik te zijn
Om erop te waken dat eenzaamheid nooit meer zou zijn
Om het geluk te schenken aan die fiere trotse sphynx
| Quicksilver: | Zondag, januari 06, 2008 21:47 |
| Dit is echt verwonderlijk en mooi geschreven dank je voor de lieve reactie liefs van mij Dicky |
|
| MayadeBij*: | Zondag, januari 06, 2008 19:17 |
| wel.. deze vind ik uiterst geslaagd :) fijne avond, kus. | |
| Dirk Hermans: | Zondag, januari 06, 2008 19:13 |
| zeer goed verwoord | |
| Auteur: Freyer | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||