Je woorden galmen nog na in mijn hoofd,
de leegte en stilte die je achter laat
voelend drukkend aan, beroven me van lucht.
Hoe kon ik eerst niet snappen
dat eenzaamheid zo’n verdriet kon doen,
dat het zo’n pijn zou doen aan mijn hart,
als een kogel die er doorheen wordt geschoten.
De klok blijft de seconden doortikken
en ik blijf schreeuwen in de stilte die ons nu rest.