Je moet niet zo een hoge toon aanslaan
Ook al heb ik eens een foutje begaan
Want wat zou jij je alleen vervelen
Kon je die woede niet met mij delen
Het is alsof de wereld zou vergaan
Zoals ik jou daar geweldig zie staan
En nochtans kan het jou weinig schelen
Jij die je toch met niemand wilt delen
Steeds voel jij je weggedrukt achteraan
Als een krekel wippend als een sprinkhaan
Om de rust en lentevree te stelen
Met er zelftevreden te staan kelen
Dus wees nu toch eens eventjes voldaan
Jezelf verlossend uit die eigen waan
Zodat wij met woorden kunnen spelen
Die jou ook eens lief zouden menestrelen