Met zijn hoofd naar beneden
Zo ronder reden
Loopt hij bang door de straten
Hopend
Dat de mensen hem vandaag met rust zullen laten
Met zijn handen in zijn zakken
Kijkt hij om zich heen
Zouden ze hem vandaag pakken
Hij heeft immers geen vrienden
Hij is maar alleen
Met zijn ogen zo nu en dan dicht
Dit is niet het leven dat hij koos
De vijand die dreigend voor hem ligt
Ze hebben hem reeds gezien
Maar het is zinloos
Achter zich hoort hij ze komen
De mensen die niet beter weten
Ze vernietigen met hun woorden al zijn dromen
En hij kan ze niet vergeten
Zijn tranen beginnen te stromen
Omdat hij anders is word hij niet geaccepteerd
Omdat hij stottert word hij niet getolereerd
Omdat hij te dik is word hij niet gezien
En hij word niet door één persoon uitgescholden
Maar door wel minimaal tien
Het pesten wat hij moet ervaren
De pijn die hij daardoor voelt
Zorgt ervoor dat zijn goede emoties bedaren
En zijn hart zo langzaam verkoelt
Dat hij niet meer met opgeheven hoofd durft te lopen
Elke dag bid en blijft hopen
Tot dit stopt