Je was van ons…
Het heeft niet lang mogen duren…
Je bent nu terug geroepen…
Je hebt ons nu verlaten…
Je taak op aarde is gevuld.
Wij hielden van jou.
Ons verdriet heeft zijn tijd nodig.
Maar vergeten doen wij niet,
Want… je mocht even van ons allen zijn
Mijn leven begint weer op pootjes te staan
Ik begin dingen weer te overzien
Ik geniet weer van wat het leven me geeft.
Die lach om mijn mond hij straalt weer wat.
maar soms… soms zijn er nog wel van
die momenten.
dan voelt ik me rot, dan ga ik terug
naar het verleden.
Waar die pijnlijke herinnering weer
naar boven komt.
Weer maak ik mee, wat ik toen
voelde en dacht,
ieder detail voel ik dan weer, herinner
ik me dan weer
en iedere keer weer doet het zo
verschrikkelijk veel pijn.
Ik probeer het van me af te zetten,
en er niet aan te denken
vaakt lukt het wel, maar soms ook niet…
dat zal altijd wel zo zijn
het is een stukje van mijn leven geworden.
Daar zal ik dan maar me leren
om er mee te leven.
Alleen is het zo verdomd moeilijk.