Als eenmaal kanker in je leven komt........

Dan veranderd alles plotsklaps zo van het ene andere moment.
Tis net alsof alles daarvoor anders was en je t niet meer zo herkent.....
Weg is alle vreugde, al die zorgjes om kleine zaken
in ene zijn er andere dingen die je van binnen erg diep raken

Zo hoorde ik nog maar een week geleden
dat er nu ook een jongen van 9 weer aan die @#!ziekte is overleden....
Hoezo mogen we dan niet boos zijn, woest zijn, intens verdrietig zijn!!
Deze ziekte geeft enkel maar ellende, veel smart en pijn....

Toch geeft het ook iets anders in mijn leven
het heeft mijn gevoel voor vechtlust terug gegeven.
Want als al die lotgenoten dat kunnen, waarom dan niet ik ook!!
Niks opgeven, ik weiger dit, laat mijn droom echt niet opgaan in rook!!

Verlies doet pijn, is niet eerlijk en voelt alsof er een mes mijn hart doorboort en hiervan weer bij moeten komen, verder te moeten gaan lijkt vaak zo ongehoord
Toch merk ik iedere dag maar weer dat verder gaan steeds beter gaat
en dat zo ook die gene die niet meer is, toch via mij verder met het leven gaat

Het zijn de warme herinneringen, de zoete geuren, de kleuren van wat eens was....
die maken dat al die gene die niet meer op dit aardse zijn, toch nog meer zijn dan enkel die steen of dat beetje as.....
Daarom brand ik elke dag een kaars; voor hen die nog strijden,
maar ook voor hen die helaas moesten overlijden..........

Blijf vooral vast houden dat geloof, dat stukje hoop, dat stukje in jezelf dat niet opgeven wil,
want zonder al deze dingen wordt het anders in je hoofd en hart wel heel erg kil....