wat is dan liefde?
nu ik hier weer zit met tranen op me wangen,mascara tot op m’n knieën.
'waarom' is de vraag die ik mezelf dan stel.
en morgen en die dagen daarna is het antwoord me nog steeds onduidelijk.
het liefst zou ik zo ver mogelijk weg rennen, van mezelf en van iedereen om me heen
dan maak ik mezelf wijs, 'ik kan het wel alleen'
maar hoe meer stappen ik neem,

' i start to realize i just can't do it without you '

maar ik ga door, ik neem meer stappen, steeds veder, veder en veder van jou vandaan
de pijn steekt in me zij, me gedachte is bij jou
ik zie je voor me, lachend kijk je me aan
even heb ik weer de kracht om der voor te gaan
maar wat is dan liefde?
als ik niet bij jou kan zijn, als alles wat ik voel bestaat uit pijn
me benen kunnen niet meer, als of ze de kracht is ontnomen om nog veder weg te lopen
langzaam wandel ik de weg terug, terug naar jou
ik geef me over, het heeft gewoon geen zin 'ik kan niet doen, als of jij en ik niet bestaan
ook al sta ik nog zo ver van je vandaan'
nu sta ik weer voor jou, je steekt je hand naar me uit
en ik weet donders goed
dat als ik nu jou uitgestrekte hand vast pak, dat ik dan verloren heb

' but i have lost to much already, i've lost myself, my smile and i just don't want to lose you to..'

dus langzaam reikt mijn hand naar de jouwe, dan voel ik jou hand de mijne verwarmen
me zorgen, me twijfels in een zucht verdwenen, maar ik heb verloren
'verloren van mezelf..'
het is als of je de marathon van ellende heb gelopen
maar de medaille alleen nooit gekregen heb
ik ben doodop.
maar ik mag niet zwak zijn, ik moet sterk zijn maar bij jou, bij jou voelt alles gewoon zo fijn
'ik weet dat het niet de beste keuzen is, maar me verstand is niet langer sterk genoeg om m’n onderdrukte emoties de baas te blijven.'
voor mij is liefde; bij jou zijn, ook al doet het soms nog zo pijn.