Zij
nacht van de verboden maan,
haar verschijning zo mooi, zo zacht
... bloedrood aan de hemel staan
verlaten, zo onverwacht
op zwarte vleugelen gedragen,
ver van hier geheven..
ze kon 't niet langer verdragen
te lang op 't aardse gebleven
oneindig, de slagen van de klok
door merg en been doordrongen
haar ziel vervuld van wrok
de herinnering verdrongen
haar vurig verlangen bewezen
de dood misschien teveel
velen zullen haar vrezen
het mes verslond haar keel
haar verschijning zo mooi, zo zacht
... bloedrood aan de hemel staan
verlaten, zo onverwacht
op zwarte vleugelen gedragen,
ver van hier geheven..
ze kon 't niet langer verdragen
te lang op 't aardse gebleven
oneindig, de slagen van de klok
door merg en been doordrongen
haar ziel vervuld van wrok
de herinnering verdrongen
haar vurig verlangen bewezen
de dood misschien teveel
velen zullen haar vrezen
het mes verslond haar keel
Reacties op dit gedicht
| Peter van Tiel: | Zaterdag, januari 19, 2008 01:13 |
| Oh, dus je hebt mij op het verkeerde been gezet, mooi is dat! Maar ja, beter zo als anders natuurlijk. Niet meer doen hoor! Ik heb het je vergeven. Liefs, Peter. |
|
| Peter van Tiel: | Zaterdag, januari 19, 2008 01:00 |
| Triest, zulke dingen gebeuren, helaas. Ik wens de betrokkenen veel sterkte. Dank je voor je leuke reactie op mijn gedicht van vandaag. Zo is het inderdaad gegaan al heb ik er zelf ook nog wel iets aan gedaan. Slaap lekker en een fijn weekend gewenst van, Peter. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Cayenne | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 14 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||