Hij gelooft niet in het leven na de dood
en bidt niet voor het dagelijkse brood.
Een tumor zo groot als zijn hand,
bracht hem aan de rand.
En toen was het dan zover,
de fatale hoestbui bracht hem in een coma.
Vol morfine moest de pijn verdwijnen
maar de ademnood waar hij zo schrik voor had,
had hem nu in zijn macht.
Ja, hij is aan het sterven.
Zijn lichaam is volledig op, kapot...
Maar zijn geest wilt geen afscheid nemen
want de angst voor de dood heeft hem in zijn macht.
We zien hem vechten tegen wat onafwendbaar is.
Zijn ogen zijn terug open maar zijn lichaam faalt en faalt.
Het maakt het zeer zwaar voor hen die hem zo liefhebben.
Zij gunnen hem de rust die hij zelf niet wilt nemen.
Bij het leven hoort de dood.
Maar waarom moet men in zijn levensherfst nog zo afzien.
En waarom gebeurt het steeds zo vroeg bij mensen
die geen vlieg kwaad zouden doen.
Ik leef met jullie mee.
En ik hoop en hoop...
de dood is niet de dood.