Het waren jouw woorden
Die jij sprak
Het ware ook jouw woorden,
Waarmee je ons brak.

Woorden waarmee je ons raakte,
In het diepste van ons zijn.
Met de woorden die jij zei,
Deed jij ons bewust zo’n pijn.

Jouw woorden gaan niet uit mijn hoofd,
Ze zijn er elke dag.
Hierdoor voel ik me beroofd,
Alsof ik niet leuk leven mag.

Toch moet ik jouw woorden naast me leggen,
En met mijn leven verder gaan.
’t Is zo makkelijk om te zeggen,
Maar makkelijker gezegd, dan gedaan.

Ik hoop dat jij jouw woorden
Ook nog heel vaak hoort
Want het zijn jouw woorden
Die onze familie hebben verstoord.

’t Zijn ook jouw woorden die onze kids boos maken
Jouw woorden die niet te snappen zijn
Moet je dan echt zoveel mensen raken?
Verdienen wij allemaal die pijn?

Jouw woorden waardoor je pa en ma het moeilijk maakt
Die nu toch er tussenin staan
En dus ook door jouw worden geraakt
Terwijl ze gewoon een rustig paadje willen begaan.

Maar ja, mijn woorden wil je vast niet horen,
Geen antwoord op mijn vraag; waarom?
Ik ben nu gestopt met mij af te vragen,
Hoe jij die woorden zeggen kon…