Letters zweven op..
geen beheersing meer..
over mijn woede..
over mijn ophoping..
van alle ellende in mijn leven..
De emmer is overgelopen..
door die ene traan..
de herinneringen..
van de diepe pijn..
rakelen maar op..
steeds weer en weer..
Het maakt me zo klein..
en zo ontzettend kwetsbaar..
toch op één of andere manier..
is het laatste wat ik doe..
ruzie maken..
en alles op jou gooien..
want je hebt me verdomme..
zoveel pijn geleverd..
Mijn woede is verward..
met intense teleurstelling..
je had me kunnen steunen..
je hoefde me niet te behandelen..
als oud vuil..
Het water spoelt door elkaar..
en vormt een draaikolk..
verwarring..
steeds meer verwarring..
gevoelens vertellen me niks..
ene moment ben ik boos..
andere moment kan ik wel huilen..
om alle ellende om me heen..
Alles stroomt door elkaar..
en het gaat niet weg..
hoe hard ik ook schreeuw..
om alles te kunnen vergeten..
het blijft zich vast houden..
Momenten van geluk..
vallen in diggelen..
en alleen jij hebt de kracht..
om ze nog te maken..
maar het beeld van mij..
houdt je tegen..
en laten je voeten..
steeds meer stappen nemen..
stappen van mij vandaan.