Mogilino kampf
ik heb geen hart noch ziel meer
deze beide zijn weggeveegd
achter de deuren toen jij me achterliet
was mijn bloed zo dun dat liefde wegebde
wenen ken ik niet meer
enkel het huilen van lotgenoten
doet me af en toe dwalen
tussen muren afgeschraapt met bot en vel
eten wordt mij gegeven, als ik het ooit zien zal
monotoon als het zonlicht wederom dag brengt
kan ik nog verder leven, nu de wereld mij aanstaarde
denken dat ik hen danken mag
om me te laten slapen, in een warm bed
armen rondom mij, gevoelens die ik nooit meer kennen zal
wat is de wereld kort van zicht
Europese burger, dat ook ik ben
zij klein en vergeten
Werner
Reacties op dit gedicht
| Innerchild: | Donderdag, januari 24, 2008 23:46 |
| En door merg en been gedicht ... de mensheid is soms wreed ! |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Rolleke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 24 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||