Vertrek
In de nacht van elke dag
sta ik, stil in de mond van de wereld.
De hemel een diepe wonde
die zich in mij verder uitstrekt
mijn armen gespreid, dit is mijn lichaam.
Een beeld van wat zich in ziel schuilhoudt
zwart zich naast mij, probeert te doen
wat lichaam doet, vergist zich.
De wind koud, zweept door mij en
mijn voeten op aarde die zich steeds verder
aan mij ontdrukt, ik vertrek.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Woensdag, februari 20, 2008 07:45 |
| aarde die zich steeds verder aan mij ontdrukt...jongens toch...zo weeral goed, zeg!!! Ben even terug van weggeweest... Groeten, Jef |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 29 januari 2008 | ||
| Thema's: | ||