Eens was ik jou babytje,
zo klein en zo pril,
de tijd vloog hard,
en de klok stond niet even stil..

Toen na 7 weekjes,
deden de dokters in mijn hieltje prikken,
en de uitslag daarvan,
deed jou toen heel erg schrikken..

Ik had het aan mijn schildklier,die zat veel te hoog,
daarom moest jij veel voor me zorgen,
en dat het je zoveel zeer deed,
hield je toen ik ouder werd,veel verborgen..

Vaak moesten wij terug naar het ziekenhuis,
en moesten de dokters mij onderzoeken,
dan moesten ze weer prikken,
en als ze dan mistte,wou jij soms wel eens vloeken..

Maar ik groeide,werd ouder,
en toen was ik jou kleine meid,
en langzaam aan werd voor mij zorgen,
verleden tijd..

Ik ging zelf naar school,
en smeerde zelf mijn brood,
het leek zo snel allemaal,
want ineens werd ik groot..

Ik maakte zelf mijn beslissingen,
en wou wat doen met mijn leven,
een jaar uit huis wonen,
had mij heel veel kracht gegeven..

Kracht om voor mezelf op te komen,
om weer naar huis te gaan,
maar na nog niet eens 3 weken,
kon ik daar niet meer op mijn benen staan..

Er werd naar me geschreeuwd,
en mijn gevoelens werden vermijd,
maar na lang nadenken,
heb ik mezelf uit die hel bevrijd..

En ook al doet het me nog wel verdriet,
en nog heel veel pijn,
ik ga verder,ik ga het maken,
ooit zul je trots op me zijn..

*Mama,misschien zal ik je nooit meer zien,en zal ik je nooit meer spreken,,je blijft in mijn hart,en ik zal je nooit vergeten,ik hoop dat je gelukkig word..Khou voor altijd van je..*