Schrammen op mijn lichaam..
Die nooit meer vergaan..
Elke snee met zijn eigen verhaal!
Vergevinis die ik vraag..
Het spijt me dat ik besta..
Dat ik je leven verziek!
Dat merkte ik op de dag dat mijn geest mijn lichaam verliet.
Eenzaam in de kou.
Niet wetend wat ik wou..
Of wat ik nu wil..
Ik zit ingedoken in de hoek niet ademend en stil.
Elke keer maar die ene gil..
Die ik hoor, en die mijn leven verstoord
Een grote puinhoop die ik voel van binnen.
En de angsten die mijn leven benimmen.
Langs de muur zie ik shimmen..
Ik weet niet wat ik moet beginnen.
Tranen die ik altijd maar moet opproppen.
En nu wanneer ik het wil is het te stoppen..
Me ogen voel ik vullen met tranen..
Maar ze willen zich niet loslaten en in mijn ogen zichzelf bewaren..
Soms reden het er 2, en voel ik ze rollen over mijn wangen..
maar de rest blijft opgevangen..
Een zwaar gevoel die ik dan voel in mijn maag..
En ik voel hoe ik de pijn verdraag..
Ik zou het nooit voelen, niks anders dan alleen,
de pijn die ik nu voel!
En hoe weet ik?
Of iemand snap wat ik met al dit bedoel..