De tocht (Deel 4)

Hoe beschrijf je iets kort wat zo overweldigend is dat het niet te bevatten is.
Moet je zoiets wel beschrijven?
Is het niet aan de persoon zelf om het te ervaren?
Welk recht heeft wie dan ook om te oordelen?

allemaal dingen die er niet meer toe doen.
Niet waar ik was
Ik was ergens waar mensen niet willen zijn
Die aan gezinnetjes maken denken
Aan partners en relatiegeschenken

Aan kinderen en achterkleinkinderen
Men is daar niet mee bezig
Alleen zij die weten waar ik het over heb
En zij die plots van de een op een andere dag ermee geconfronteerd worden.

Rouwen heet dat
Accepteren van een situatie
Dat is goed voor de verwerking
Tuurlijk emoties moet je uiten
Maar soms lijkt het een versterking
Van iets dat weinig nog met medeleven te maken heeft
Een toneelstukje
Een formaliteit.
Niet voor mij om daar over te oordelen
Toch lijkt het soms zo

Daar waar ik was had dat geen bestaan
Het was pure vrijheid
Ik werd van alle aangeleerde geforceerdheden ontdaan

Onbegrijpelijk en toch voelbaar
In de duisternis en licht
Geen duidelijke grens
geen duidelijke structuur
Niets dan alleen jezelf
Met je gedachten

Puur en stil
Beetje saai ook als je zelf geen fantasie hebt.
Je zou haast bang worden om dood te gaan als je daar bewust van was.
Maar ik dacht aan de hei.
In bloei
Paarse overweldiging
Honing nectar woei
Ontlading en uitwisseling
Vreemde mistgeesten als flarden
Vlinders zo groot als vliegers

Waar was ik eigenlijk mee bezig?
Ging ik ergens naar toe?
Had ik niet een reden om op reis te gaan?

Ik wist het wel
Degene die ik vragen wilde stellen
Was in de buurt
De ogen doortasten mijn ziel
En zagen dus ook mijn rottigheid
Ik ben niet heilig
Maar wel bereid
Om te begrijpen wat ik zie en voel
De zaken die me bezig hielden
Mijn persoonlijk doel

Op aanraden houd ik de tekst nu kort.
Want de persoon die ik wilde spreken
Stond nu voor mij

Na een voor mij niet al te lange tocht.

Tot deel 5 dan maar.