roze rozen
ik hoor hun stemmen
te midden het park
prik je, prik je dan toch!
maar ik weiger te luisteren
en hoor hun fluisteren
tss al dat groenige
kom dan, kom dan toch
maar ik slaap rustig verder
ik ruik hun geuren
als het verspreide poeder me vind
ruik ons, ruik ons dan toch
en toen had ik er genoeg van
deur open, deur toe
met jas aan richting park
en daar stonden ze
zagende roze rozen van min. 80 jaar
ik zei: laat een mens eens slapen
als ik rozen nodig heb koop ik ze aan
en t' zullen witte zijn..
als mich en ik later trouwen gaan!!!
Reacties op dit gedicht
| Marousia: | Woensdag, februari 06, 2008 21:00 |
| Hoop prachtig verwoord. Liefs van Marousia | |
| less - no more: | Dinsdag, februari 05, 2008 16:50 |
| erg hoopvol, al trek je al wel een grote pijl op de toekomst, mooi ge- en beschreven liefs, Jan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: -vuurvliegje- | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 05 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||