Een paar dagen geleden,
toen kleine sneeuwvlokken de aarde bedekte
Begreep ik ook dat jij zo de waarheid
en het recht wil verdoezelen
Na jaren van liefde en verdriet
Vond ik het beter dat je koos voor je familie
Ik kon niet tegen hen op
Altijd stond ik daarin alleen,
Je begreep me nooit
Als ik dan opkwam voor mijn recht
Raakte jij altijd in paniek
En je zei;
Vergeet het, laat het rusten, stoor je er niet aan.
Maar is onrecht te vergeten?
En het onder de mat of sneeuw de schuiven?
Neen, dat is erg onrechtvaardig
Je weet dat ik blijf vechten voor mijn recht
Ik gaf jou je jas aan, hield de deur open
Je keek me verdrietig aan, Maar je liet me geen keus
Je trok je jas aan en ik liet je uit
Jouw sporen achterlatend in de witte sneeuw