Als ik terug denk aan onze tijd samen,
moet ik alleen maar ontzettend lachen.
Elke keer verbaasde ze me weer,
de combinatie van de kleuren van haar kleren,
en hoe erg ze haar best ook deed,
het paste eigenlijk nooit.

In de winter als het regende en echt koud was,
trok zij haar linnen broek aan,
Roze all stars onder een nette pantalon..
alleen zij kon dat verzinnen.

Maar altijd was het gewoon Joyce.
De Joyce die zo kon stralen,
lichtjes in haar ogen wanneer ze mijn ogen vond,
ze kon zo ontzettend zeuren om mij te zien,
mutsen en drentellen,
maar eigenlijk vond ik dat heerlijk.

Ze kon zo kwaad zijn om helemaal niks,
maar 'gewoon'zei ze dan,'omdat ik je miste'. Haar impulsiviteit bracht haar soms in problemen,
maar bracht haar ook zoveel goeds.
Haar eindeloze enthousiasme,
waarmee de grootste chagerijn zelfs ontdooide.

En hoewel ze wist dat het zinloos was,
bleef ze mijn hart volstorten met de liefste woorden.
'Ik hou van je'zei ze dan en rende naar me toe voor een laatste kus.
Streelde door mijn haren en vertelde me dat ik moest blijven stralen,
Maar lieve Joyce, hoe kan dat als ik weg moet gaan bij jou?

~Ik zal je altijd blijven dromen, altijd...~