»Kwaad gevloeide tranen«


Tranen vallen zelfs
als de muur zich optrekt
ik schreeuw
maar het lukt me niet.

Slechts stilte overbrugt
de ontkenning van het weten.
Ik wil het je wel vertellen,
maar ben de woorden vergeten.

Ik schreeuw en sla de tijd
scheld de wind, vervloek
de jaren vol van nooit
meer huilen om het kwaad.

In de stilte los ik plotseling
en sta jij buiten spel, gered
door mijn simpele stap
naar vergeten in de dood.

Geen stilte, geen angst
maar leegte als kracht.
Vechten maakt het wrangst
dood toont slechts haar pracht.

En dan, huilend gevlogen
boven de kapotte scherven.
Met afwezigheid gelogen
over de tijd van sterven.


©Kirr, 08-02-07, 23:50