Ik blijf grijpen
In een rijkdom van oneindigheid
Vol passie en verdriet
Weet ik geen nacht te vinden
Rust, die is er niet
En om over tranen niet te spreken
Ach, dat is allang voorbij
Ik beleef een fase om vast te houden
Aan wat jij ooit was voor mij
Ik blijf grijpen naar dat gevoel
Het maakte ons samen zo één
Excuses vielen uit het niets
En tja, ook jij bent maar een mens
Net als ik, en wat doen we hier
Laten we dwalen in de nacht, mijn lief
Vol passie en verdriet
Weet ik geen nacht te vinden
Rust, die is er niet
En om over tranen niet te spreken
Ach, dat is allang voorbij
Ik beleef een fase om vast te houden
Aan wat jij ooit was voor mij
Ik blijf grijpen naar dat gevoel
Het maakte ons samen zo één
Excuses vielen uit het niets
En tja, ook jij bent maar een mens
Net als ik, en wat doen we hier
Laten we dwalen in de nacht, mijn lief
Reacties op dit gedicht
| MayadeBij*: | Zondag, februari 10, 2008 20:13 |
| heerlijk geschreven, | |
| kerima ellouise: | Zondag, februari 10, 2008 11:54 |
| gevoelsvol mooi geschreven met erg mooie afsluiter ! liefs kerima ellouise |
|
| less - no more: | Zondag, februari 10, 2008 01:07 |
| eeen haast onmogelijke oproep, maar wel een hele mooie wens groet Jan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: rosejolie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 10 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||