de bel was boven zijn hoofd gezet
zodat hij het hoorde als er werd gebeld

jacques was een buschauffeur
met een slecht humeur

jacques reed hier in de woestijn
de gevangenen wisten zelf wel waar ze moesten zijn

er stonden 5 gevangenissen naast mekaar
elk met aparte straffen verschillend van elkaar

tussen elke gevangenis lagen een kilometer zand
zelfs al was er ooit nog wel een opstand

de gevangenen zouden niet kunnen ontsnappen
men drukte op de belknop als men moest uitstappen

jacques reed gevangenen van en naar hun toegewezen gevangenis
ach kon iemand maar weten hoe erg dat is

elke dag dezelfde ellende
elke dag weer dezelfde bende

en die bel
klonk telkens zo schel

zo kwam het dat jacques op zekere dag
enkele gevangenen hielp bij hun aanslag

om terug in de vrije wereld te raken
na rebellie doken ze onder het laken

dat lag in jacques boleyms wagen
zodat ze in hun geest de vrijheid reeds zagen

jacques was hun ticket naar het leven
maar ze genoten hiervan maar even

de stoppen van jacques waren doorgeslagen
hij reageerde niet op hun angstige vragen

hij reed doorheen de zandbergen
wat hij ging doen zou veel moed vergen

de gepanikeerde gevangenen wouden ontkomen
maar daar konden ze slechts van dromen

de deuren van de bus zaten op slot
jacques de buschauffeur was nu helemaal zot

hij wou wegrijden van al zijn zorgen
de gevangenen vermoorden deed hij wel morgen

maar dan kwam iets onverwacht
waar jacques boleyms niet aan had gedacht

de bus bleef plots staan
in een zandheuvel helemaal onderaan

het gebeurde heel traag het was niet plezant
maar de bus zonk zachtjes in de put van zand

jacques greep zijn pistool en schoot zichzelf door het hoofd
waarmee hij zichzelf van het leven had beroofd

de twee gevangenen zaten in de klem
ze schreeuwden tot er niets meer overschoot van hun stem

met alle deuren op slot
zaten ze vast als varkens in een kot

de bus was voor de helft gezonken
toen de bandieten al acht uur niets hadden gedronken

de nacht was gevallen en ze kregen het koud
ze hadden dorst alsof ze friet gegeten hadden met zout

dan merkten ze dat 1 van de pilaren ontzettend scherp kon snijden
de 1 greep de ander die het wou vermijden

de eerste zei dat hij zijn familie zou vergoeden
sneed de arm van de ander af waardoor die op de grond lag te bloeden

nu hij een knuppel had
smeet de ander met de arm op de ruiten met alle kracht die in hem zat

barsten in het glas verschenen
terwijl de armloze lag te wenen

na nog vier uur kracht erin te hebben gestoken
was de dubbele ruit gebroken

maar de bus was nu nog meer gezonken
waardoor de overlevende gevangene zijn doodsklokken hoorde bonken

hij kroop door de opening naar buiten
maar bleef halverwege steken tussen de ruiten

hij riep luid dat iemand hem misschien op kon rapen
maar iedereen lag diep te slapen

dus niemand kon hem horen
hij zou hun nachtrust alleen maar storen

en zo kwam het dat de bus hem mee
nam naar de dieptes van de zandzee