De avond werpt haar schaduw op me neer

De donkere stilte bedreigt me keer op keer

Het kwik gaat met grote sprongen naar omlaag

Nog maar even voor ik in de nacht vervaag

Het uur van het kwaad staat voor de deur

Het gaat op zoek naar een angstige geur

Van zielen die zichzelf verloren zijn

Om zich te voeden met hun diepe pijn

Schimmen, spoken, geesten en nog meer

Dansen aan je zij, sleuren je heen en weer

Jouw eenzaamheid is hun waar genot

Wanneer je nog maar eens bent bedot

Het licht gedoofd, geen kat die je nog kent

Niemand die je met warmt nog verwent

Niemand die je tranen voor je op wil vangen

Is toch dat waar je nu zo zou naar verlangen

Schimmen fluisteren hun arrogante woorden

Spoken dreigen je te langzaam te vermoorden

Geesten komen je vragen hen te volgen

De stilte heeft je in zijn eenzaamheid verzwolgen