busongeluk
hij keek met zijn handen voor zijn ogen
het rode vocht op zijn raam deed hem beven
de deken bedekte de dood, ze was gevlogen
jong en fier stond zij voorheen in het leven
haar bloed bespoten, drijvend in een plas
spoelend verliet het haar lijf door de goot
zijn onmacht verbijtend in zijn wollen das
zag hij hoe de ambulance haar hulp bood
zijn tranen waren niet meer te wissen
verslagen en gehavend droop hij af
naar haar thuis kon hij slechts gissen
in stilte legde hij een roos op haar graf
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Zaterdag, juni 28, 2008 23:03 |
| Moge de steun van je vrienden troost bieden en goede herinneringen het verlies verzachten we hopen dat je de kracht vindt om dit verlies te dragen moge dit gebaar een teken van medeleven zijn veel sterkte toegewenst Dirk Hermans |
|
| tweety-ysje: | Maandag, februari 11, 2008 21:15 |
| brr hier krijg ik koud van! maar mooi neer gezet | |
Over dit gedicht
| Auteur: Truus van Eijk | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 11 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||