Inktblauw

nu niets meer te negeren valt
tussen kale boomtoppen, is het je haar
dat nog steeds ongewild voor mijn ogen valt
me blindelings in je armen laat lopen

hang je laatste liefdesbrieven buiten
in de hoop dat de leugens vervliegen
maar enkel de tekst vervaagt

kruip nog steeds op navelhoogte
om even je hart te horen
bijna alles lijkt te kloppen
zelfs de littekens

die je me in inktblauw nazond

Geschreven door

Evi

Reacties op dit gedicht

Evi vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Over dit gedicht

Auteur: Evi
Gecontroleerd door: benji
Gepubliceerd op: 13 februari 2008
Thema's: [Liefde] [Eenzaamheid] [Verdriet]