Even doorbijten…
Vanuit wanhoop gebeden voor haar hart..
Hopend, vanuit verbanning, wil worden teruggestuurd.
Geen water in haar handen, vuur wakkert aan,
Dat het gewenste vertrouwen verzuurd.
Blauwe wind wordt als het kan, rood voor doden ijs.
Het bloed, voor mijn blik, een spiegelbeeld.
In de verte het paard, niet stap, maar dravend,
De wolken van de aarde vergeeld.
Verbroken woorden worden steeds ongedaan,
Maar karakter weigert nieuwe emoties te spreken.
Verlang naar groener gras te zien.
Heb spijt van die onzinnige gebreken.
En toch klank van twijfel, scherp,
Als kogels langs haar oren.
Even bedreigd, jong dier, je moet leren,
Zij weet niet alles van te voren.
Ren, woest, onverdraagzaam? Laat het!
Donkere wolken blijven geen eeuwen daar.
Tenzij verbonden met zon of maan.
In dit geval, een zure appel maar…