het lijkt op een dauwdruppel
maar het is iets minder koud
het lijkt op een stukje verloren ziel
maar het is iets minder verdwaald
het lijkt op een afgescheurd wolkje hart
maar het is iets minder pijnlijk
het lijkt op een traan ..
het is een traan
die ik nu vergiet om jou
een niemendal van hersenpijnigende gedachten
die rustig hun weg vervolgen
tot een woestijn van cellen hun doel afbreekt
en een gevoel, diep vanbinnen, me helemaal weer warm maakt
want ik weet dat ik je niet kwijt ben
het gevoel van zinloosheid verdwijnt stilaan maar zeker
tot het in het niets vervaagt
en een heldere ster aan de hemel mijn doel weer opklaart
en ja ik heb geleden
en ja ik heb afgezien
maar nu heb ik mijn ogen geopend
en heb leren kijken door een mooiere blik
ik zal je nooit kwijt zijn
alleen moet jij nu nog leren kijken…
[een dauwdruppel van pijn
onder een kelk van de verdorde bloem
verkleumd bibbert hij
tot de mooie zon haar ogen opent
en haar liefde op de aarde laat neerdalen]