Zoveel vragen in mijn hoofd
zoveel dromen uit mijn hart beroofd
kan niet meer vanuit het diepste van mijn ziel gieren van de lach
ben vaak ook zo onzeker voor die nieuwe dag

ik ben niet depressief of down
ben enkel even niet meer die vrolijke clown
dat meisje met die glimlach voor iedereen
waar ze is?.....haar hart lijkt soms zo van steen

ik weet het wel; we moeten door
maar ten koste van wat, hoever en waarvoor!!!
Soms zou ik met alles willen smijten en gooien
in mijn eentje kan ik het soms echt niet meer rooien

Mijn gedicht lijkt voor jou een klaagzang nu wellicht
sorry hoor, maar dit is wat ik nu voel dit is de andere kant van mijn gezicht
mensen zouden niet moeten sterven aan deze ziekte die kanker heet
tis zo oneerlijk, zo gemeen.... iets wat je niet ziet, maar wat van binnen vreet....

Blijven vechten, positief de dag beginnen; dat is heus wat we proberen
maar soms lukt het even niet, ben ik moe en moet ik positieviteit opnieuw gaan leren....
in het donker van de nacht probeer ik vaak mezelf te overtuigen
dat het belangrijk is om vooral nooit voor deze ziekte te gaan buigen

Ik ben de baas!!, dat roep ik dan hard..............
maar wat ik voel is vaak diepe smart
ben in het donker best wel bang voor wat er eens zal gebeuren
logisch toch? Kan jij voor mij dan alles anders doen kleuren?

Vechten vechten en nog eens vechten, iedere dag maar weer
maar soms ben ik dan zo moe; ik kan dan echt niet meer.......
Toch begin ik iedere dag vol vertrouwen en zet ik me in
want een dag niet vechten.........nee, dat heeft geen zin

Och kon ik maar een wens doen; een die echt uitkomen zou
dan wens ik iedereen zonder deze ziekte; ja dat wens ik dan voor jou
Toch blijf ik wel geloven in een wonder
want echt; dat blijf ik geloven, daar kan ik niet zonder!!