Alsmaar huilen
is het huilen om jou ?
Zou het kunnen dat ik, ondanks alles, nog van je hou ?
Hoe kreeg jij het voor elkaar
om met één simpel gebaar
vrouwen aan jou te kluisteren ?
Hun verstand die niet meer wil luisteren.
Je palmt hun hart in zonder schroom.
Even verkeerden we, met jou, als in een droom.
Ons hart door jou veroverd,
ons helemaal betoverd
met je mooie woorden,
je blik
Maar daarna zei je me hier meermaals 'stik'
Even klonken er wonderlijke akkoorden
In de herinneringen hoor ik ze nog
Ik moet ze gewoon uit mijn geheugen bannen en toch.
Geen tranen meer om je laten.
Ik zou je beter diep gaan haten.
Je deed zo velen mensen pijn.
Maar denk maar niet dat ik hierdoor wegkwijn.
Ik ga vechten,
vechten tegen mijn gevoelens.
Je proberen te wissen,
en naar je verdere leven gissen....
Het moet, want je maakt me helemaal kapot.
Het moet want zo word ik bijna zot.
De vraag zal zijn,
wanneer stopt de pijn
en waar haal ik de sterkte vandaan
om zonder jou verder te gaan ?