Na jouw dood was ik even verdwaald,
Verdwaald in mijn eigen hoofd, in mijn eigen gedachten
Dat zou je van mij toch niet snel verwachten.

Ik voelde me zo vreemd, zo leeg
Ik dacht aan niets, voor het eerst in mijn leven
Waren er geen bewegingen in mijn hoofd om gestalte aan te geven

Ik staarde voor me uit, maar zag niets
Ik kon niet denken, maar ging wel gewoon door
Dat was echt een vreemd gevoel hoor

Ik racete maar door en regelde samen met de familie van alles
Ik deed wat ik kon en ging ondertussen door met het dagelijks leven
Maar toen moest ik naar mijn werk, daar kon ik mezelf niet geven

Eenmaal thuis ging alles weer verder, zette ik voort
De wereld deed dat ook
Dus ik dacht “dat hoort.”

En toen was het maandag, de dag van jouw crematie.
Ik wist al, nu kan ik niet meer
Die dag deed het me allemaal veel te zeer.

Ik huilde om jou, omdat ik je niet wil missen
Ik was opgelucht dat je niet had hoeven lijden
Maar ze hadden je nog niet naar die hemelpoort hoeven begeleiden

De crematie was prachtig, dat vond jij vast ook.
Ik las mijn memorian en nam zo afscheid van jou
Je weet nu vast en zeker dat ik veel van je hou

Toen gingen de mensen in de rij staan
Om jou de laatste eer te tonen
Om jou voor je vriendschap, liefde en geduld te belonen

En toen gebeurde het weer, maar ditmaal erger
Ik was wederom verdwaald, verdwaald in mezelf
Andere mensen wisten “dat meisje weet geen raad met zichzelf.”

Het was alsof ik van bovenaf zag hoe de koffietafel volstroomde
Alsof niet ik maar iemand anders dit gebeurde
Geklets en gelach was wat ik afkeurde

Praten deed ik nauwelijks, vond denken veel te zwaar
Was gewoonweg te verdwaald
Omdat jij bij mij was weggehaald.