Brokstukken
Brokstukken
Loop er tussendoor
zo groot
gebroken is het verzet
eens gesloopt bovengronds
nu zijn de fundamenten
ook verdwenen
alleen de stille getuigen
zijn hun bescherming kwijt
de warmte maakt plaats voor het koude
de deken verdwenen
de ziel ontsnapt
het
doolt rond maar vindt geen plaats
de stilte ruw verstoort
ik liep er tussen door
en hoorde hun geklaag
onze rustplaats verstoort
waarom vroegen zij
waar zijn de zielen
van al deze mensen
groot en klein
hun laatst rustplaats
verdwenen voor altijd
straks worden zij verzameld
doorheen geschud over een zeef
nu krijgt de één vier armen
en de ander geen
alles in één put
de zielen dwalen rond
vinden geen rust
het zal spoken
waar eens de twee kerken
stonden
huizen worden er gebouwd
in de nachten als de mensen slapen
krijgen ze bezoek van al die zielen
die ruw zijn gestoord
in hun laatste rustplaats
ik weet het ik liep er tussen door
en hoorde hun geklaag
SB
Loop er tussendoor
zo groot
gebroken is het verzet
eens gesloopt bovengronds
nu zijn de fundamenten
ook verdwenen
alleen de stille getuigen
zijn hun bescherming kwijt
de warmte maakt plaats voor het koude
de deken verdwenen
de ziel ontsnapt
het
doolt rond maar vindt geen plaats
de stilte ruw verstoort
ik liep er tussen door
en hoorde hun geklaag
onze rustplaats verstoort
waarom vroegen zij
waar zijn de zielen
van al deze mensen
groot en klein
hun laatst rustplaats
verdwenen voor altijd
straks worden zij verzameld
doorheen geschud over een zeef
nu krijgt de één vier armen
en de ander geen
alles in één put
de zielen dwalen rond
vinden geen rust
het zal spoken
waar eens de twee kerken
stonden
huizen worden er gebouwd
in de nachten als de mensen slapen
krijgen ze bezoek van al die zielen
die ruw zijn gestoord
in hun laatste rustplaats
ik weet het ik liep er tussen door
en hoorde hun geklaag
SB
Reacties op dit gedicht
| Marousia: | Zaterdag, februari 23, 2008 21:57 |
| Prachtig verwoord, heel beeldend lieve Hans. Liefs van Marousia XX | |
| sunset: | Zaterdag, februari 23, 2008 17:05 |
| Weet je, misschien helpt het je te bedenken dat ons lichaam maar een stoffelijk omhulsel is en dat, na ons heengaan hier, er geen verbondenheid meer bestaat tussen onze ziel, onze geest en dat wat ons lichaam eens was. Tonend en delend jouw ongerustheid overgebracht. Groetjes, sunset |
|
| kerima ellouise: | Zaterdag, februari 23, 2008 12:39 |
| heel goed neergezet ! liefs kerima ellouise |
|
| Hilly N: | Zaterdag, februari 23, 2008 12:25 |
| Goed verwoord gedicht. Lieve groet van Hilly |
|
| Windwhisper: | Zaterdag, februari 23, 2008 11:26 |
| dat maakt een diepe indruk, ja de rust verstoord van hen die voor eeuwig slapen blootgelegd vanuit vervlogen tijden Lieve groet Cobie inderdaad je hoort het huilen Kuzzz Goede morgen Hans blij je weer te lezen |
|
| lommert: | Zaterdag, februari 23, 2008 09:51 |
| tja..niets blijft..ik ga cremeren..lekker warm aan de voetjes...en de grond blijft bespaard van vervuiling..( eigen denken;) stevige groet willem |
|
| remie: | Zaterdag, februari 23, 2008 09:48 |
| he gatsie zoals ik het lees maakt een oude begraafplaats (naast kerken) ruimte voor huizen...moet er niet aan denken daar te wonen....liefs remie | |
Over dit gedicht
| Auteur: sb lavandula | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||