Lades in mijn leven
Alle lades uit het verleden
hoeven niet meer vermeden
Voor mij mogen ze nu dicht
ben meer op vandaag gericht
Ooit kon ik erin blijven hangen
voelde me dan ook echt gevangen
Laatjes vol pijn
waar zon hoorde te zijn
Laatjes vol verdriet
zonder uitzicht in het verschiet
Wat kan ik me gelukkig prijzen
er bovenuit te hebben mogen reizen
Zelfs op de zolder zijn geen lades meer
terug kijken, hoeft niet meer
Elke dag weer nieuwe dingen
van alles te ontginnen
Ben blij te zijn doorgegaan
kan er weer helemaal tegen aan
Deel lustig, uit wat ik ervan mocht leren
om mijn medemens ermee te eren
Omhoog te trekken waar ik kan
ja, daar houd ik van
Niet met zoveel woorden
vol blijde accoorden
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, februari 23, 2008 16:45 |
| Mensen zijn en blijven rare wezentjes. Maar dat roep ik al jaren. Blij dat je eindelijk het inzicht hebt. Liefs en omarmende genegenheid, sunset |
|
| appelboom: | Zaterdag, februari 23, 2008 12:58 |
| En iedere lade trekt de wijsheid open... het immer groeien. Erg mooi, Doetsi! Liefs en een fijn weekend, Vicky |
|
| kerima ellouise: | Zaterdag, februari 23, 2008 12:57 |
| uit laatjes kan m''n leren als verwerking zich opgeborgen heeft mooi in rijm geschreven liefs kerima ellouise |
|
| less - no more: | Zaterdag, februari 23, 2008 12:02 |
| Het ladenkabinet van het leven. In de wetenschap dat daar alles goed opgeborgen ligt, kan je de laatjes ook dichtlaten. Mooie rijmdicht liefs Jan |
|
Over dit gedicht
| Auteur: doetsi | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 23 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||