Klappen in de handjes
Op de groene mat
heb ik een boel applaus gehad,
maar ik ben iemand
uit het zwarte gat.
Mijn vader was een mijnwerker.
Wie ooit voor mij klapte,
ben ik eeuwig dankbaar.
Zit niet in iedereen een beetje ijdel?
Je voelt het deugd doen.
respect!
waardering!
zelfbevestiging.
Velen hebben dat nodig,
tot de laatste snik.
Mijn leventje is een klein applausje
voor het wonder van leven.
bokkie46
Reacties op dit gedicht
| remie: | Maandag, februari 25, 2008 08:44 |
| ik heb vanmorgen gelachen om je reactie bij het gedicht vogelvrij, ik heb een foto van zoiets de afdruk van een vogel in het raam...dat geeft echt een knal...fijne dag gewenst...liefs remie | |
| Bokkie46: | Zondag, februari 24, 2008 22:43 |
| En zonder foetelen...nam ik mijn mouezeslat en moe da just ne piepel op zat.Liefs bokkie |
|
| Marousia: | Zondag, februari 24, 2008 21:53 |
| Elk mens heeft wel eens een applaus nodig, je hebt dit mooi weten te verwoorden. Liefs van Marousia en een applausje voor jou. | |
| kerima ellouise: | Zondag, februari 24, 2008 21:14 |
| mooi stukje wijsheid Bokkie! een klein applausje voor jou en het levenswonder! liefs kerima ellouise |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Bokkie46 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 24 februari 2008 | ||
| Thema's: | ||