Vandaag bewerk ik
mijn nooit gestuurde brief-vol-liefde
aan jou. Nou moet je weten
die liefde leeft nog - diep van binnen,
maar de droom die ik droomde
zie ik al lang niet meer. Dit schreef ik
(zoek mijn dagboek, draai de wereld om, hier is-ie):
'Ik wil niet dat je bang bent. Ik wil niet
ik zweer het op de sterren die hier stralen
zolang als ik hier in gedachten zit. Ik blaas
mijn woorden tussen mijn tanden door naar jou.
Ik voel dat jij ze hoort, of voelt.
Weetje woorden zijn net bouwstenen - met wat je zegt
bouw je je hele leven. (Muurtjes die ik bouw breek jij af
om bij mij te komen)
Ik droom in zwart-wit-zwart-wit
met kleine stukjes kleur. Jouw ogen zie ik voor me
ook in mijn droom - zo goed..
Je hebt alweer gelijk - woorden zijn voor mij
toch zoveel makkelijker (breng ik je in de war nu lief?).
De traan die nu voorzichtig
langs mijn wang loopt zie je niet, maar mij verwijt je
dat ik blind ben - hoe subjectief is dat?
(van woorden bouw ik voor mezelf een huisje
om mij in op te sluiten - dag lief.)'
Oh ja, ik ben jou al een keer verloren
aan mezelf - toen ik jou droomde en zo bang was
dat je weg zou gaan. Nu ben je weg, moet ik nu treuren
om het slappe aftreksel
van de herhaling? Nee, ik denk het niet.
Het spijt me lief, maar huilen kan ik nu niet meer.