liefde is eeuwig
sporen in sneeuw wegen zwaar
zijn zij toch morgen reeds verwaaid
ten ondergang gewijd elk streven
het knallen van de zweep van God
verscheurt de nacht vol angst en stemmen
hoe zij klagend wenen zien verder niet
sterren die in ogenglans zich spiegelen
’t hart laat nimmer zich beteugelen
zelfs als rozengraven aarde sieren
en laatste hoop een stergeschitter
regen belooft en betere dagen
want eerst door eigen tijd
bestaat er ook een eeuwigheid.
sunset 28-02-2008
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, februari 28, 2008 16:20 |
| Prachtig ''t hart laat nimmer zich beteugelen!! helemaal waar.. Liefs,fijne dag Dicky |
|
| less - no more: | Donderdag, februari 28, 2008 16:19 |
| wijze laatste strofe en heel mooie vertolking van je L-gevoel liefs, Jan |
|
| ~MeLoDy~: | Donderdag, februari 28, 2008 11:16 |
| Mooi ! gr. MeLoDy |
|
| Odypody: | Donderdag, februari 28, 2008 10:39 |
| Mooi , gr Ody | |
| Silvi_atje: | Donderdag, februari 28, 2008 00:34 |
| prachtig geschreven weer sunset liefs silvia slaap lekker |
|
| Gert: | Donderdag, februari 28, 2008 00:30 |
| Ik ga niet iedere keer hetzelfde zeggen hoor Sunset, dat gaat zo vervelen... Toch? Groetjes en een fijne nacht, Gert |
|
| Peter van Tiel: | Donderdag, februari 28, 2008 00:20 |
| Prachtig! Maar eeuwig is wel lang. Al zit er in het laatste wel een waarheid. Slaap lekker. Peter. |
|
