de lange man op de roeiboot
kruimelde voor de visjes zijn brood
hij hoopte dat het hen zou bevallen
als hij het in het zeewater zou laten vallen

ze verschenen kort op het wateroppervlak
en aten de stukjes brood
om daarna op hun gemak
terug te kieren naar de diepte zo groot

de lange man keek naar boven
en kon zijn ogen niet geloven
er was slechts één witte wolk
die de vorm aannam van een dolk

wat triest keek de lange man naar zijn spiegelbeeld in het water
want hij besefte dat hij even later
van de Aarde zou zijn verdwenen
hij was klaar om zijn afscheid te beginnen

hij nam wat pillen uit zijn jaszak
die hij meteen in zijn mond stak
en ze met wat zeewater inslikte
waarmee hij zijn leven inblikte

voordat de eerste pijn verscheen duurde het even
maar toen hij begon wou hij opnieuw leven
tevergeefs zocht hij de pil in zijn mond met zijn handen
terwijl zijn longen schenen te branden

hij werd misselijk en begon lucht te braken
daar zijn lichaam niet de tijd had iets anders aan te maken
zijn mond stond als het ware in vuur
elke seconde met die pijn leek een uur

er was elke tel een pijnscheut die door zijn lichaam schoot
toch kon hij nog steeds zijn verstand horen
hij zou met de motor van de roeiboot
de pil uit zijn lichaam boren

hij greep de motor beet
en wat hij daarmee deed
is moeilijk te beschrijven
het zouden littekens blijven

hij liet de motor aanstaan
en hield het op zijn longen gericht
dan kon hij zijn gang gaan
maar hij struikelde en de motor draaide in zijn gezicht

stukken hersenen neus en oog
spoten alle kanten op met gemak
waarna hij met een boog
viel op het wateroppervlak

de visjes aten maar en aten
in de stukjes brood verschillende gaten