Afsluiten
Je ogen zagen het niet meer
schuimkoppen op het water
de zee was grauw en ziek
alleen maar kale bomen
nimmer meer een groen blad
vruchteloos het leven
ze waren er steeds geweest
de vogels die zongen
als de zon je ogen raakte
de kus van je moeder
voor je de ogen sloot
is verstoten en vergeten
het spelen met de bal
samen met je vader
is geworden tot haten
oorlog in je leven
doorgaan of sterven
is de vraag die je beheerst
het niet willen weten
is de ontkenning
van het willen weten
zij dragen je met liefde
hebben de steentjes gelegd
om je weg te vinden
veroordelen is makkelijk
kijken naar jezelf
is de stap naar werkelijk leven.
11-03-‘02/8:54
Reacties op dit gedicht
| christina: | Dinsdag, maart 12, 2002 00:57 |
| Wat een ware woorden Liefs Christa |
|
| Juva: | Maandag, maart 11, 2002 16:26 |
| Zolang je het maar niet te ver doordrijft en alle last op jezelf gaat nemen of schuldgevoelens gaat kweken...alle verantwoordelijkheid op je nemen is te zwaar voor een mens; helder denken is op een bepaalde leeftijd of in een bepaalde situatie al helemaal niet vanzelfsprekend. amen. Goed gedicht, de boodschap komt over. Liefs. |
|
| car: | Maandag, maart 11, 2002 12:52 |
| Lieve Wil.prachtig gedicht.maar ik zou ik niet zijn als ik niet wat te zeuren had ;-)) het niet willen weten is de ontkenning van het willen weten is het niet willen weten.niet eerder de ontkenning van wat je best wel weet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||