Stil in mij
tevergeefs gevochten voor niets
een duistere macht is mijn leven weer binnengestormd
en heeft mijn hele ziel kapot gescheurd...
zo diep, dat zelfs geen tranen meer te bespeuren zijn
te veel voor woorden
te weinig voor daden
het wel willen verdedigen maar er geen woord uitkrijgen
weet je hoe het voelt?
weet je godverdomme hoe het voelt?
als je dood bent binnenin
maar je toch nog onder de levenden bevind?
elke ochtend opstaan en hopen, of nee, smeken op betere tijden.
hoe je je door elke dag moet doorslaan, vechten om toch maar niet op te geven.
en elke keer weer die telerugestelde blik in de ogen van je ouders, je vriend,...
omdat je je weer eens laten gaan hebt.
Omdat je niet weet hoe je ze het kan vertellen..
hoe je ooit droomt om de moed te vinden, de kracht om ze het te vertellen...
Hun te vertellen dat je uitgeput bent, dat je moe bent, veel te moe...
dat je wel wilt vechten maar het gewoon niet meer aankunt
dat je hen wilt loslaten...
of in simpele woorden, dat je gewoon dood wilt.


Dit is eigenlijk geen gedicht, meer een tekst om gevoelens te uiten.