De wereld riep me in het water,
doodskreten vulden de lucht om mij heen
en niemand die me hoorde
schreeuwen zonder woorden
en zag huilen zonder tranen
om wat ooit mijn wereld was.
De wereld riep me in het water
en tranen van kwetsbaarheid
versmolten met de zee
mijn eigen wereld ging niet
met mij mee, maar bleef
verslagen achter
ik was mijn eigen oorzaak en bescherming
De rust was als een donderslag
aan lichte hemel bij het water
en regen daalde zachtjes neer
alsof de wereld even zweeg
om alles te onthouden,
opdat ze nooit vergat
hoe ik altijd krassen maakte
in haar tafelblad.