Gedaan met mijn strijd

Weet je dat ik op de uitkijktoren heb gestaan
Eenzaam uitkijkend, nadenkend over het leven
Hoog boven de grond, met asfalt onderaan
De dodelijke snelheid een realistisch gegeven

Weet je hoe graag ik dood wil zijn
Vrij van al mijn eenzaamheid, mijn zorgen
Vrij van teleurstelling, nooit meer die pijn
Waarom stel ik dit altijd uit tot morgen?

Waarom? Omdat ik diep vanbinnen hoop
Hoop dat iemand ziet wie ik ben , wat ik wil
Die weet welke dromen ik achternaloop
Maar dag na dag is er niemand, alles blijft stil

Ik zie hoe anderen met hun toekomst bezig zijn
Hoe zij hebben waar ik van droom, wat ik wil
Maar niemand ziet hoe ik eenzaam verdwijn
Met een laatste wanhopige, korte, stille gil

Heb geen gezicht, geen naam, niemand die me mist
Mijn vrienden wisten wel dat ik problemen had
Maar ze begrepen niet voor de helft hoe triest
Het is niet te kunnen zeggen hoe het echt zat

Ze zullen zeggen dat het laf was zelfmoord te plegen
Maar hebben zij ooit een mes tegen hun aders gezet?
“Je mag niet wegnemen wat je van God hebt gekregen”
Maar waarom antwoordt Hij nooit op mijn gebed?

“Van het concert des levens heeft niemand een program”
en “Het leven is een strijd”, dat is wat groottante zei
Maar ik wou nooit vechten, ik was gewoon veel te tam
Ik dacht opnieuw te kunnen beginnen, met een schone lei

Maar dat mislukte met als gevolg dat ik nog meer leed
Ik begon te twijfelen aan anderen, steeds meer en meer
Niemand zal ooit begrijpen waarom ik het echt deed
Heb nooit kunnen zeggen wat er scheelde en dat doet zeer

En mijn vrienden zeggen wel, je mag het niet doen
Maar het is al te laat, vanbinnen ben ik al dood
Lang geleden gestorven, eenzaam, zonder roem
Uiterlijk werd ik een wrak, dat mensen afstoot

Ik leef nu in een eenzame wereld van dromen
Een wereld vol leugens vermengd met waarheid
Ik kon dit niet volhouden, mijn tijd is nu gekomen
Ik wil niet meer leven, gedaan met mijn strijd.