Een kille avond wind giert door mijn gedachten
Op en plek die nu even niemand kent
Waar de tijd stil is blijven staan
En een helder hoofdstuk moet plaatsmaken voor een duistere geest

Een gesprek dat in mijn hoofd duizend keer herhaald wordt
Toegelachen wordt door een duivel van zeker hoogte
En een engel die stil zwijgend zit op haar schouder
Om zich daar vervolgens te schamen voor wat zij heeft uitgesproken

Met de moed diep weggezonken in mijn schoenen
Loop ik verder met blaren en onzekerheid
Vragen suizen rond als een werverstom
Zonder dat ik in de mist naar een antwoord zoek

Een toekomst op roze wolken is enkel een idee
Wat later zorgvuldig uitgevoerd zou kunnen worden
Gelegen in het gouden bed van liefde en vergevenis
Met als uitgangspunt ‘houden van’

Maar voorlopig weet ik het even niet meer
En loop ik nog even door in mijn eigen belevingswereld
Waarin ik de weg ben kwijtgeraakt door onzekerheid
Een schuld gevoel en door jou