Je was het onraakbare..
onmogelijke in mijn leven..
maar de tikken van mijn..
snelkloppende hart..
stopte niet meer..
zelfs niet wanneer er
een vloed van..
diepgekleurd bloed..
langs mijn huid sloom..
naar beneden droop..
Je was de kracht..
die de macht over mijn..
lichaam beheerste...
met je zoete accent..
wat nog steeds..
herhalend en echoot..
door mijn overvolle hoofd..
innige momenten..
van zoete verlanging..
en de doorzettingsvermogen..
van je houvast woorden..
die je me zachtjes toesprak..
Je bent meer dan een herinnering..
de mooiste momenten..
ben ik niet vergeten..
de pijnlijkste van..
helse schreeuwen..
en het verdriet wat ik verwerkte..
met het pijnigen van mezelf..
vergeet ik nooit meer..
die herinneringen..
komen zo sterk over..
alsof ik ze net weer meegemaakt heb..
Terwijl noten me nog meer..
herinneren aan toen..
denk ik terug aan..
hele dagen in dat ene hoekje..
huilend en bloedend..
ik wist geen raad met mezelf..
geen oplossing vindend..
ik voel de stekende pijn..
wanneer ik het liedje..
van pijnlijke herinnering luister..
Je bent nooit uit mij geweest..
onze liefde is uitgebloeid..
en een roos van nieuwe vriendschap..
is opgebloeid met haar mooiste kronen..
er is vervanging gekomen..
maar toch..
je blijft speciaal..
en een klein plekje..
van licht en donker..
in mijn hartje..
blijft van jou.