De tranen staan opnieuw in mijn ogen,
als ik denk aan onze mooie tijd.
Ik voelde me zo gelukkig,
je liet me het leven voelen...
Ik denk aan onze fantastische dag aan zee,
en toen je de eerste keer mijn ogen las...
Intussen maak ik een snee,
en huil, om hoe gelukkig ik was.
Waarom heb je me laten vallen?
Waarom spreek je geen woord meer tegen mij?
Hebben die negen maand dan niets betekend?
Was ik maar de zoveelste in je rij?
Ik voel me leeg,
als ik kijk naar onze foto,
naar het beertje dat ik van je kreeg...
Maar het ergste zijn de beelden van jou,
die ik nooit meer zal vergeten.
En steeds is er die vraag,
ik wou dat ze wegging met de golven,
Verdomme, waarom zie ik je nog zo graag?