een traan als een parel
over mijn wang
alleen veder gaan
stiekum zo bang

afscheid moet ik nemen
van hen waar ik van hou
vriendschap zo puur
degene die ik echt vertrouw

ik zal moeten vechten
tot mijn laatste snik
weer een andere school
denkend waarom ik

mijn hart zal nooit vergeten
de veilige plekken door jullie gemaakt
even rusten even schuilen
zodat ik niet kan worden geraakt

een school die mij zoveel koste
zoveel angst en zoveel pijn
niet geaccepteerd worden
om wie ik ben en wie ik wil zijn

steeds maar weer proberen
en keer op keer kwam ik ten val
duistere nachten eenzame tijden
lopen in een diep en zwart dal

toch winnen de mooie momenten
een gevoel van geluk
een vriendschap die nooit zal vergaan
nee lieve meiden dit gaat nooit meer stuk!

allen angstig gewacht
op dit pijnlijke moment
nu is hier dan toch het afscheid
met een toekomst zo onbekend

het zal gaan met vallen en opstaan
zoals dat altijd bij mij gaat
maar toch zal ik nooit vergeten
dat echte vriendschap wel degelijk bestaat!