Voorbij de schaduwen
Voorbij de schaduwen
Ik hang gekluisterd aan je lippen
en zie toekomst tot stof vergaan
terwijl zonsopkomst eeuwig zal duren
in deze wereld, die nooit heeft bestaan.
Vergeten verdriet dwaalt duister rond
verloren zielen schreeuwen zwijgzaam hun afscheid
Een tere roos ligt op de grond
vertrapt, verdord in haar kwetsbaarheid.
Een kinderstem fluistert ijle woorden
Breekbaar als glas in de koude nacht.
Ik ruk me los van betoverende woorden
en ga naar waar de eenzaamheid op me wacht.
Daar, ver voorbij de schaduwen
van het menselijk bestaan
kan ik mijzelf een beetje vinden
Zal ik ooit teruggaan?
Ik hang gekluisterd aan je lippen
en zie toekomst tot stof vergaan
terwijl zonsopkomst eeuwig zal duren
in deze wereld, die nooit heeft bestaan.
Vergeten verdriet dwaalt duister rond
verloren zielen schreeuwen zwijgzaam hun afscheid
Een tere roos ligt op de grond
vertrapt, verdord in haar kwetsbaarheid.
Een kinderstem fluistert ijle woorden
Breekbaar als glas in de koude nacht.
Ik ruk me los van betoverende woorden
en ga naar waar de eenzaamheid op me wacht.
Daar, ver voorbij de schaduwen
van het menselijk bestaan
kan ik mijzelf een beetje vinden
Zal ik ooit teruggaan?
Reacties op dit gedicht
| Br0ken_R00sje: | Zaterdag, maart 29, 2008 17:25 |
| *wauw* |
|
| De kleine Vos: | Woensdag, maart 19, 2008 16:25 |
| je gedicht heeft zoveel om over na te denken liefs sonja | |
| xavion: | Vrijdag, maart 14, 2008 00:32 |
| Verlicht jezelf slechts door eigen licht uit te stralen... Graag gelezen! Lieve liefs, XaV. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Gewoon Amy |  
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2008 | ||
| Thema's: | ||