Ik zou het willen vertellen, willen roepen, willen schreeuwen,
ik zou het willen zeggen tegen de meeuwen.
Hoeveel in van je hou,
en dan niet met een grote snauw.
Maar met tedere woorden, en met een stem zo zacht,
lieve vrouw ik mis je, ik heb al zoveel aan je gedacht.
Er zijn ook zoveel vragen,
Waarom? Waarom moest jij je leven afdragen?
Waarom was ik het niet, die moest sterven?
Nu zijn er zo heel veel scherven.
Je was bij iedereen geliefd, je was zo'n mooie vrouw,
Jij bent degene waar ik nu om rouw.
Maar er zal ooit een dag komen,
iedere nacht lig ik er over te dromen.
Dan zal ik voor altijd bij je zijn,
zonder verdriet en zonder pijn.
Lieve Roza, je bent er niet meer,
en hoe meer is alles accepteer.
Ik zal je nooit vergeten,
je zit vastgeplakt in mijn geweten.
ik hou van jou...