de gedaante
sta met een mes in me handen
heb net een uur zitten koelen
in ijskoud water
me polsen zijn gevoeloos
ik zet het mes er diep in
en ik zie hoe het bloed er uit gaat
en begin te huilen
ik wil dit niet
ik begin me duizelig te voelen
ik verlies me bewust zijn
door spleetjes
zie ik een gedaante zwart
ik hoor een stem
de gedaante roept me naam
de gedaante hoor ik schreeuwen
en ik raak weg
ik voel opeens een zware klap
ik doe me ogen even open
en ik zie dat ze bezig zijn om mij te redden
maar ik weet het is gedaan
het spijt me
maar weet dat ik rust heb op een andere plaats
Reacties op dit gedicht
| *carooltjee*: | Zondag, december 06, 2009 15:36 |
| mooi geschreven!!! heb ik ook meegemaakt:( ik doe het nog steeds.:( |
|
| lindssayhondje: | Dinsdag, maart 25, 2008 13:36 |
| mooi, maar zouw je er beter niet met iemand praten |
|
| miepke: | Vrijdag, maart 14, 2008 09:26 |
| goed uitgeschreven en rust op een ander plaats is niet altijd de oplossing groetjes marijke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dangerous mind | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2008 | ||
| Thema's: | ||